We Are Flying To Be Free အခမ္းအနားတြင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ေျပာၾကားခဲ႔ေသာ အမွာစကား
ဒီေန႔ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္႔အေရွ႕က ေနာင္ေတာ္အစ္မေတာ္ေတြဟာ ဟိုး ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ အေရးေတာ္ပုံကတည္းက စၿပီး ေက်ာင္း သားအေရးေတာ္ပုံေတြ စခဲ့တာ။ ဒီမိုကေရစီအေရးတိုက္ ပြဲေတြ ဝင္ခဲ့တာ ရခဲ့သမွ်ေတြဟာ ဆုလာဒ္ေတြ မရွိခဲ့ပါ ဘူး။ နံပါတ္တုတ္ေတြ မ်က္ရည္ယိုဗုံးေတြ၊ သံဆူးႀကိဳး ေတြ၊ လက္ထိပ္ေတြ၊ ေျခထိပ္ေတြ၊ ေျခက်င္းေတြ ၿပီး ေတာ့ အုတ္နံရံေလးဘက္ၾကားကို ေရာက္ရတယ္။ စစ္ ေၾကာေရး စခန္းေတြထဲမွာ လူစဥ္မမီေအာင္ ဘဝေပးခဲ့ ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က အစ္ကို ေတာ္ အစ္မေတာ္ေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့အေပၚ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ လိုက္ပါခဲ့ရတာပါ။ဒီေန႔ ဒီအခိ်န္မီးေရာင္စုံေတြနဲ႔ ၿပိဳးပ်က္ေနတဲ့ အၿပံဳးေတြၾကားထဲမွာ ျပန္ဆုံၾကတယ္ဆို ေပမယ့္ တကယ္ဆိုရင္ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျပည့္အဝ မၾကည္ႏူးႏိုင္ဘူး။ ခုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေထာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဆီက သတင္းစကားေတြ၊ စာတိုေလး ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ စင္ရ႕ဲ ေနာက္မွာ ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ရေတာ့ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ခံစားရပါတယ္။ အုိ ကံတရားက သူတို႔ကိုမွ ေရြးၿပီးေတာ့ ရက္ရက္စက္ စက္ ႏွိပ္ကြက္ေလေရာ့သလား ေတြးမိပါတယ္။ အမ်ား ႀကီး ျပန္လာၾကတဲ့အထဲမွာ ဘာလို႔ သူတို႔ က်န္ေနခဲ့တာ လဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ လူေတြရဲ႕ ဘဝ၊ လူေတြ ရဲ႕ အသက္ကို အဲသလို အေလာင္းအထပ္ေတြ လုပ္တာ မ်ဳိးေတြ၊ သံသယေတြ ထပ္ၿပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ လူေတြရဲ႕ ဘဝေတြ မိခင္ေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို ေပး ဆပ္ၿပီးေတာ့မွ အေပးအယူလုပ္ရတဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးေတြ အျမစ္မက်န္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္က်န္ဘဝေတြ ကို ဆက္ၿပီး လိုအပ္ရင္ ေပးဖို႔ အသင့္ပါပဲလို႔ ႀကံဳတုန္း ကတိျပဳပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ ျပင္ဆင္မထားရ ဘူး။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးဟာ အျပည့္အဝ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခံစားလို႔ ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲ မွာ လိပ္ျပာမလုံဘူးဗ်ာ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကြၽန္ ေတာ္ဆုိရင္ သရက္ေထာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ ခဲ့တဲ့ ကိုသန္းေဇာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ဘဲနဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ေက်ာခုိင္းၿပီး ထြက္ခဲ့ရတာ။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူတို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ ေပးရပါမယ္။ အဲ ဒီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ ေဟာဒီအားလုံးက သူတို႔ ၾကားသြားေအာင္ စကားတစ္ခြန္းေလာက္မ်ား အတူတကြ ေျပာေပးႏိုင္ၾကမလားလို႔ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားမ်ား၊ အျမန္ဆုံး လြတ္ေျမာက္ပါ ေစ ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ ေထာင္နံရံေတြ ပဲ့တင္ထပ္သြား ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအာ္ႏိုင္ပါတယ္။
စဥ္းစားထားတာ ညီအစ္ကိုေတြ ျပန္ဆုံခ်ိန္တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေဒၚလာ ေတြကို ေရာင္စုံပုသိမ္ထီးကေလးလုပ္ၿပီး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ ဆိုင္ ခါးပတ္ေတြၾကားမွာ ဧရာဝတီဆိုတဲ့ အသံ ဦးေရႊ ႐ိုးကႏိုင္ပါေစဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြး လာခဲ့ေပမဲ့ ညီအစ္ကိုေတြ ျပန္မဆုံႏိုင္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္ လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လွ်ာေတြကပဲ ခါးလို႔လား စနစ္ ဆိုးရဲ႕ အသီးကပဲ ခါးေနသလား၊ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လွ်ာေတြ ခါးလို႔ မဟုတ္ဘူး။ စနစ္ဆိုးကိုက ခါးေနလို႕ပါ။ ေခတ္ သစ္စနစ္သစ္တစ္ခုရဲ႕ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ တို႔လည္း ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ႀကီး သုံးေဆာင္ခ်င္လွပါၿပီ။ ေနာက္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပင္စိုက္သူေတြလို စုိက္ခဲ့တဲ့ အပင္ဟာ ၂၃ ႏွစ္အၾကာ မွာ တစ္စုံတရာေသာ အတုိင္းအတာ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သီးခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ အဲဒီ အသီးအပြင့္ ေတြကို ဆက္ၿပီးခံစားဖို႔အတြက္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ တာဝန္ရွိ ပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိပါတယ္။ အသီးအ ပြင့္ေတြကို ဝိုင္းၿပီး ကာကြယ္ၾကမယ္မဟုတ္လား။ (ခဏ သူတို႔ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ေမးလိုက္ဦးမယ္) ကြၽန္ေတာ္အသံ ေကာင္းတဲ့ သူလည္းမဟုတ္လို႔ ေထာင္ထဲမွာက်ေတာ့ ေနာက္ဆုံးေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္က ေရးသားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲေခါင္ထြဋ္က သံစဥ္ကို တာဝန္ယူထားပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ညီ၊ ညီမေတြက ဝိုင္းၿပီး ဆုိမယ္ဆုိရင္ ပိုၿပီး က်က္သေရ မဂၤလာ ရွိမယ္။ ၿပီးေတာ့ ခမ္းနားမယ္ ျမင္ပါတယ္။ သေဘာတူပါလား။ (တူပါတယ္ဟုသံျပိဳင္
No comments:
Post a Comment
hih sung a ong lut ong ih u leh nau a kua mah peuhgh. it na khut tawh ban zal khut ong len in